Gen otyłości, a konkretnie gen podatności na otyłość (FTO – fat mass and obesity associated gene) to gen, który zwiększa ryzyko przyrostu masy ciała u osoby go posiadającej nawet o 70%. Gen FTO został odkryty w 2007 roku przez brytyjskich naukowców. Szacuje się, że obecnie występuje u ponad 1/2 Europejczyków, 1/3 mieszkańców USA i u 1/4 Latynosów.
Wersja genu FTO odgrywa pewną rolę w sposobie odbierania przez mózg odczucia głodu i sytości, a co za tym idzie – ma wpływ na wielkość łaknienia i ilość spożywanego pokarmu. Potwierdziły to badania, z których wynika, że osoby z tą wersją genu FTO mają niższe poczucie sytości, a co za tym idzie – jedzą więcej lub sięgają po bardziej kaloryczne produkty.
Gen otyłości (FTO) to często świetna wymówka dla objadania się i usprawiedliwiania niepowodzeń w walce z nadwagą dla osób, które go posiadają. Tymczasem nie wszystkie osoby z genem FTO są skazane na przytycie, gdyż jedynie zwiększa on ryzyko wystąpienia otyłości! Oznacza to, że osoby z genem FTO, a także innymi genami odpowiadającymi za otyłość mogą, ale nie muszą przytyć. Ekspresja genów nie jest bowiem determinowana wyłącznie tym, co jest w nich zapisane, ale podlega również wpływowi czynników środowiskowych, które odgrywają zdecydowanie dominującą rolę w procesie nadmiernego przyrostu masy ciała. Wszystko zależy więc od stylu życia, a zwłaszcza od właściwej diety. Jeśli osoba z genem FTO będzie odżywiać się zdrowo, nadmiar kilogramów jej nie grozi. Jeśli jednak wybierze dietę wysokokaloryczną, gen się uaktywni i doprowadzi do otyłości, a także zwiększy ryzyko chorób z niej wynikających, takich jak: cukrzyca typu 2, zespół metaboliczny, choroby układu sercowo-naczyniowego czy określone nowotwory. Wyniki uzyskane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) pokazują, że problem nadmiernej masy ciała wciąż rośnie. W 1980 roku otyłość dotyczyła 5% mężczyzn i 8% kobiet, a w 2014 roku już aż 11% mężczyzn i 15% kobiet.
